Merhaba Sevgili Anneler,
Biraz, çok kısa kendimden de bahsetmek istiyorum. Dilerim kızmazsınız bana.
Artık ayağa kalkma zamanım geldi.
Toparlanmalıyım.
Şunu farkettim; ben ayağa kalkmadıkça oğlum da dibe vuruyor, düzelmiyor. Ben kalkmalı ve dimdik olmalıyım ki o da bana yaslansın ve düzelsin.
Eşimle yaşadığım soğuk savaşla baş edemedim. Bir gün bir şeye öyle üzüldüm ki afedersiniz çok özür dileyerek söylüyorum o gece sabah 4’e kadar tuvaletten çıkamadım. Ben onca şey çekerken onun ruhu duymadı horul horul uyuyordu.
İşte o an çaktı şimşekler beynimde, dedim ki; sen böyle giderse kesin kanser olursun. Hem çocuk, hem eşim, hem de yaşadığım diğer sıkıntılar…
Çocuğunun durumu ile bu kadar ilgilenen adam seninle mi uğraşacak. Umrunda olmazsın toparlan kalk ayağa artık yeter dedim kendime. Veeeee bitti.
Ertesi gün bambaşka bir ben olarak kalktım.
(Tabi böyle yeter dedim bitti ertesi gün herşey çok başka oldu ama bir birikim, bir sürecin sonunda son noktaya geldim o gece karar aldım ertesi gün başladım kararı uygulamaya).
Ne mi yaptım? ONU UMURSAMADIM!
O var mııı yok muuu, geldi miii evde miii işte miii hiiiiççç umursamadım.
Hemen özlü bir söz / aforizma yazayım size;
**** Öyle güzel umursamam ki seni, acaba yok muyum dersin ****
Aynen böyleydim işte.
Bütün bir kışı da böyle geçirdim.
- Ararım “kaçta çıkacaksın?
- 23:00 den önce gelemem
- he iyi tamam”
Eskiden olsa olur mu ben evde yalnızım, yoruldum, bıktım artık geç gelmenden vs… şimdi hiiiçç ses yok.
Eve bir geliyor, önceki akşam evi nasıl bıraktıysa ertesi gün de aynı, hatta ilaveler var.
- Ne yaptın bugün?
- Hiç evde oturdum, sonra oğlumu aldım, yemek yedik gezdik geldik.
Bir yere giderim haber vermem, arar nerdesin der, söylerim neden haber vermedin der, gerek var mı nasıl olsa geç geleceksin senlik bir durum yok ki derim… (Bu arada adam işkolik çalışıyor hakikaten, yani başka bir durum yok, biliyorum. Ama sadece çalışıyor ve hep çalışıyor, her şeyin bir dozu var. İlgi, alaka sıfır )
Gibi… ve daha neler neler…
Ne yaptın, bugün nasıl geçti, ay yüzünü göremiyorum, tüh tüh ev dağınık, daha ne kadar geç geleceksin… Hiçbiri yok bitti!
Bu benim ruhuma o kadar iyi geldiki… Öyle rahatladım öyle mutlu oldum ki anlatamam!
Hani uçaklarda hostesler der ya, oksijen maskenizi önce kendinize sonra çocuğunuza takın diye aynen bu mantık.
Demem o ki, Sevgili anneler siz dik durmazsanız, siz iyi olmazsanız bu çocukları düzeltemezsiniz.
Kendimle ilgili konuları geçiyor yaşadığım o büyük hayal kırıklığı nı anlatıyorum şimdi.
Otizm ve Hayal Kırıklığı
Kreşte geçen 3 yıl, Metin bey ile geçen 1.5 yıl ve bizim çabalarımız, ayrıca okuldan ve Metin bey’ den aldığım “okula başlayabilir” onayıyla çıktım yola.
Bulgurlu tarafında bir okul vardı, iyi olduğunu duymuştum, özel okul (zaten devlet okuluna vermeyi hiç düşünmedim, sizede tavsiye etmem, özel okul ve yoğun öğretmen ilgisi lazım bizim çocuklara) orayla görüşmeye gittim. Görüştük, olumlu, okul da iyi indirimde yapıyorlar…
Rehberlik öğretmeni oğlumu aldı görüşmeye, sorular soruyor. Bizimki bazılarına yanlış cevap verdi, dışarıdayım, kapının önünde dinliyorum. Biraz da hareketli, kadın otur, dur, yapma diyor ama çok da olumsuz değil sanki görüşme.
Ama şu da var bu çocuk daha 1. sınıfa başlayacak, normal bu davranışları, öyle değerlendirdi sanırım. İndik aşağı, evraklar hazırlandı, imzalar atılacak girdik müdürün odasına aaaa…
Bizimki başladı koltukta abuk sabuk hareketlere!!!
Uzun zamandır, eğitim almaya başladığından beri saçma hareketleri bitmişti. Ama bu yaptıkları eski yaptığı hareketler de değil, oğlumda hiç görmediğim türden davranışlardı. Ağzını – burnunu şekilden şekle sokuyor, eğip büküyor, müdürün karşısında koltukta yatıyor, kalkıyor, zıplıyor… ay ne bileyim neler neler… sanırsınız ki bu çocuk zihinsel engelli!!! İmza atacağız, son 3-5 dakika, kayıt bitiyor, artık bu okulun öğrencisi olacak (benim en çok istediğim okulun)
Müdür bizimkine 1-2 soru sordu, biliyor cevabı ama cevap vermiyor, saçma sesler çıkarıyor.
O an nasıl olduğumu tahmin edemezsiniz…
Uzatmayayım müdür bütün anlaşmaları iptal etti “bu çocuğu alamam okula, yarın bir gün velilerden şikayet gelir, okuldan atmak zorunda kalırım sizin için daha kötü olur” dedi ve her şey iptal oldu çıktık okuldan.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(koca bir boşluk )
Ben ne haldeyim biliyor musunuz?
(Size önemli bir not söyleyeyim, en zoru sınırda kalmış çocuklar! Otizmli deyip ona uygun bir okula gönderemiyorsunuz ama normal bir okulda diğer çocukların arasında hiç kimse bir şey farketmeden durumu idare de edemiyorsunuz, ya da benim yaşadığım gibi idare ediyorsunuz ama siz mahvoluyorsunuz.)
Anlatamam size yaşadığım sıkıntı, hayal kırıklığı…
Ağlıyorum arabanın içinde hüngür hüngür, arkamı dönüp çığlık çığlığa çocuğa bağırıyorum (ne kadar pişmanım şimdi bilseniz), eşim bütün camları kapattı ona rağmen sesim dışarı çıkıyor ki yoldaki insanlar dönüp dönüp arabaya bakıyor.
“Ya ben 3 yıldır uğraşıyorum, o kadar eğitim verdik, okula gönderdik, psikoloğa gittik bu mu karşılığı ya bu mu?” diye hıçkırıyorum arabanın içinde.
Gerçekten yıkıldım.
Gerçekten çok kötüydüm.
Adamın söylediklerine bak, velilerden şikayet gelecek benim çocuğumu okuldan atacak…
Düşünün 3 sene okula gönderdim, 1.5 sene psikoloğa gittik, uğraştım ettim geldiğim noktaya bakın! Çocuğumu okula almıyorlar, hem de davranışlarından dolayı.
3 yıllık emek ÇÖPTE ! 🙁
Aylardan temmuz, hava deli sıcak, ramazan ayı, açım, oruçluyum, şu çocuğu bir okula yerleştireyim kafam rahat etsin istiyorum ama…
Aldım oğlumu gittim Hatice hocamın yanına (ağlama odam, Allah razı olsun ondan).
Ağlıyorum bir taraftan, bir taraftan da anlatıyorum, o da şok oldu. Bildiği bir okul, tanıdığı bir okul, yanlış yapmışlar dedi ama bir taraftan da üzülme bak, bence kesin böylesi daha hayırlı, vardır bu işte de bir hayır diyor.
İnanıyorum evet, çok enteresan bir durum yaşadım, gerçekten hiç yapmadığı hareketleri yaptı, şaşırdım kaldım orada. Ben çocuğumu daha önce bu halde görmedim hiç, tamam sütten çıkmış ak kaşık değil, davranış bozukluğu var ama hiç böyle yapmadı.
NOT: Çocuklar bazen bize hareketleri ile gizli mesajlar verirler, bunları anlamak ve değerlendirmek gerekir, farkındalık bu yüzden çok önemli. O okul bizim için hayırlı olan değildi, belki okuldan atılacaktı ve işler daha kötüye gidecekti ama ben bunu ilk başta, o anda anlamadım işte, çünkü çok istiyordum oraya yazdırmayı, hala cahilim.
Konuştuk Hatice hocamla ağladım baya, sustum, çıktım geldim eve…
Temmuz – sıcak – oruç… okul aramaya devam 🙁 🙁 🙁
Sevgiyle kalın
Otizm sürecinde yaşadığım hayal kırıklığı, zorluklar ve umutlar ile ilgili diğer yazılarımı okumak için tıklayabilirsiniz.
