Merhaba Sevgili Anneler,
Eğitime devam ediyoruz.
Tüm bu yaptıklarımın yanında bir de “sözle, telkinle yaptıklarım” vardı.
Mesela artık eve gelirken o takıntılı olduğu binaların sadece önünden geçiyor, sitenin içine girmiyor ve şarkısını söylemiyordum.
Bunları yaparken de gerekçe olarak “büyüdü benim oğlum artık, abi oldu, emzik gitti, bez gitti, bunlarda gidecek tam abi olacak oğlum, mamayı da bırakacak, ooohhhh kocaman bir abi olacaksın” diye diye diye işledim birkaç ay.
Mamayı da bırakması gerekiyordu artık.
2014 mart – nisan, e 4.5 yaşına geliyor ne maması? Dimi ama!
Baktım eve gelirken tepkiler azalmaya başladı.
Önce “gitmiyorum artık meridyanlara oğlum abi oldun sen, büyüdün sen dimi” dedim, kabul etmezse gidiyor ama hiç durmadan önünden hızla geçip eve dönüyordum.
Sonra yavaş yavaş kabul etmeye başladı.
Zaten binalar yüksek olduğu için eve dönüş noktamızdan da görünürdü, “aa bak, hoşçakal meridyanlar, biz abi olduk artık gelmiyoruz senin yanına” der hemen eve dönerdim .
Zıtlaşmadan, sinir etmeden, onu yüreklendirerek ve bir sebebe (büyüdün, abisin gibi) bağlayarak vazgeçirdim.
EVET BİTTİ SONUNDA !!!
Çamaşır makinesi ve meridyan takıntısını aylar süren uğraşlar sonunda yendim! (Binaların adını da vermiş oldum, yeni farkettim, evet meridyanlardı kabusum… şarkısı: “babama söyleyelim bak orda varyap meridyan varrr :(:(:(:(:(: son nefesime kadar duymak istemiyorum bu şarkıyı!!! NET ” )
Ocak ayında başladım ve nisan sonu gibi kurtuldum bu 2 takıntıdan da, ama formül: ZITLAŞMADAN onun bu takıntısına saygı duyarak!!!! …
Çamaşır makinesinde, hep “kapı bozuk, açamıyorum diye kapıyı kırarcasına zorladım ittirdim” , o kapının anahtarı dışında ne kadar anahtar varsa evde denedim olmuyor dedim öyle vazgeçti. Hatta fazla ağlamadı bile. Çünkü “bende çaresizim” numarası yaptım ve ona saygı duyduğumu hissettirdim, bende açmak istiyorum ama açamıyorum mesajını verdim.
Meridyan takıntısında; kreşindeki küçük çocukların hala bezle ve emzikle dolaştığını ama artık kendisi abi olduğu için bunları bıraktığından girdim mevzuya ve meridyanları da bırakalım artık, tamam, görüyoruz, boşver hadi markete gidelim dedim bazen.
Daha cazip geldi! Ya da müzik açtım oraya yaklaşırken, arabada eğlence ortamı oldu, o dönemece geldiğimde “hoşçakal meridyanlar biz büyüdük gelmeyeceğiz artık senin yanına” dedim ev tarafına döndüm.
Hiç ses çıkarmadı.
En sonunda artık hiç birşey demedim ve böylece bitti!
Yani o binaları görmemezlikten gelmedim. Öyle yapsaydım onu aptal yerine koymuş olurdum ve tepki verirdi. Gördüm, gördüğümü ona da söyledim ve çok geçerli bir sebebe bağlayarak “artık senden vazgeçtik” i vurguladım ve o da beyninde vazgeçti!!! Bu çok önemli.
Sevgiler,
NOT: Burada yazıyorum öyle dedim bitti, şunu yaptım kabul etti filan diyorum da tabiki öyle 3 günde bitmedi bu takıntılar. Yaklaşık 3 – 4 ay ve her gün, her fırsatta konuşarak, uyararak, beynine işleyerek bitti. Sizinki uzun sürüyorsa moral bozmayın diye yazdım, benimki de uzun sürdü.
