Herkese Merhaba,
Hep anneler diye başlıyorum yazılarıma ama şunu belirtmek istiyorum, bu yazıları “otizmli çocukla ilgilenen kimse, kim bakıyor, kim büyütüyorsa o kişi okumalı.” Anneanneler, babaanneler, bakıcılar ..vb çocuğu bilen, tanıyan, bakan kimse sözüm onlara. Ben yine de temsili “anneler” demeye devam edeceğim.
Sıra geldi mamayı bıraktırmaya…
2014 mayıs geldi, artık oğlum 4.5 yaşında ve hala kahvaltı yapamıyor. Sabah evde hazırlıyorum mamasını götürüyorum okula öğretmeni yediriyor.
Öğle yemeği ve ikindi kahvaltısında bişeyler yiyor çok şükür (çorba, yoğurt, kek poğaça).
Ablamın kızının bu ay doğum günü var ve kızcağız o gün arkadaşlarıyla olmak yerine “teyzemlerle Yuvacık’a gidelim anne, kalalım orda” demiş. Ablam da beni aradı. Kalmak için gidermisiniz bizimle, kızım sizinle olmak istiyor dedi. 8 yaşında küçücük bir çocuk bizi tercih etmiş, gitmezmiyim?
İzmit – Yuvacık’ta 2008 yılından beri sık sık gittiğimiz bir kamp yeri var. Ailecek çok seviyoruz orayı ve çocuklarımız orada çok eğleniyor, rahat hareket edebiliyor, nefes alıyorlar. Bol bol oksijen var, baya tepelere çıkıyoruz. Benim oğlum da sever oraya gitmeyi bir de teyzesi ile gidersek… değme keyfine 🙂 🙂 🙂
İşte dedim fırsat! bunu değerlendirmem lazım “Allahım yardım et bana” dedim. Yanıma ne blender, ne bisküvi, ne mama kasesi… Hiç birşey almadım ve gittim öylece (ilk defa, ve öyle tedirginim ki… yemezse aç kalacak çocuk)
Sabah kahvaltı saati geldi, masada oturuyoruz, kalktım ayağa (annemlere önceden söylemiştim bana destek olun, yardım edin diye) “bakın dedim benim oğlum abi oldu artık mama yemeyecek ve bizimle beraber, bizim gibi kahvaltı yapacak” dedim, herkes alkışladı 🙂 🙂 ekmeği bol, peyniri ve diğer malzemeleri baya az ( 3 dilim salatalık, 2 tane zeytin vs ) bir tabak verdim .
Yedi!… inanılır gibi değil.
Evet evet yedi gerçekten!
Gitmekten en çok keyif aldığı yerde, en sevdiği insanlarla idi. Ona zorlama yapmadım. Güzelce anlattım, “artık abi oldun” sihirli cümlemiz oldu resmen. Herkes de alkışlayıp destek verince eee…
Bitti, resmen bitti bu kabus da burada bitti. Mamayı bıraktı. Allahım çok şükür !
İşte diyorum ya çocuğunuzun beyni olmak zorundasınız sevgili anneler.
O neye ne tepki verir, doğru tespit ederseniz yanlış yapmazsınız !
Ben gitgide onun beyni olduğumu farkediyordum. Diğer taraftan da gölgesinden bile daha yakın takipteydim…
Mecburum, yoksa nöroloğun söylediği o uçurumdan aşağı düşecek 🙁
Geçen sene mayıstan bu mayısa kadar otizm sürecinde katettiğimiz yollara bakar mısınız?
- Kabızlıktan kurtuldu, tuvalet eğitimi aldı, bezi bıraktı
- Emziği bıraktı
- Bademcik ve geniz eti ameliyatı oldu , horlama ve uyku apnesinden kurtulduk ve inşallah antibiyotik de çıkacak hayatımızdan
- Makas tutmayı öğrendi , kesmeye başladı
- Top tutmayı öğrendi
- Çamaşır makinesi takıntısından kurtuldu
- Meridyan takıntısı bitti
- Mamayı bıraktı ve kahvaltıya başladı
Daha ne olsun :):)
Mutluyum hem de çok mutluyum 🙂 🙂 🙂 Şükürler olsun Allahım!
Her gecenin bir sabahı vardır, sabredin ve pes etmeyin ama doğru ve düşünerek adım atın.
HEY OTİZM ! Yanlış Çocuk Seçtin !!!
Yanlış Çocuğa Bulaştın !!!
Oğlum DÜŞMEYECEK o uçurumdan aşağı !!!
Kurtaracağım oğlumu senin elinden, söküp atacağım tüm belirtilerini, izlerini onun üstünden
UNUTMA BUNU !!!
Mamayı bıraktırırken neler çektim geçen sene. ısırarak yemeyi sevemedi bir türlü. halen bazı şeyleri püre halinde yediğinde daha çok zevk alıyor. Otizm döneminde mamaya olan bağlılık saplantı daha zor olmalı. Allah kolaylık versin herkese.