Çocuklar!
En masum, en saf yanımız!
Asla kıyamadığımız meleklerimizin, taciz gibi, tecavüz gibi, şiddet gibi iğrenç olaylarda adının geçmesi dahi hepimizi çileden çıkarırken, bazı mahlukların bunu normal görmesi, sessiz kalması, göz yummasına dayanamıyorum.
Çocuk istismarı nedir?
Neden bu konu bu kadar ayyuka çıktı ve normalleşti?
Elinizi vicdanınıza koyun!
Kimse kendi kontrolü dışında bedenine, zihnine, kalbine dokunulmasını istemez, hele savunmasız, böyle büyük iğrençliklerden haberdar olmayan, tek derdi oyun oynamak olan yavrular asla bu vicdansızlığı bu istismarı HAKETMEZ!
Adı üstünde ÇOCUK!
Oyun oynamalı, geleceğe dair hayalleri olmalı, pamuk şekeri almalı, bisiklete binmeli, gülmeli, kahkahalarla gülmeli, GÜVENMELİ!
Bir çocuğun zihnini bulandırmak, artık hayata hep güvensiz bakmasını sağlamak ne büyük haksızlık, ne büyük acımasızlık.
Çocuk istismarı asla kabul edilemez!
Değil bu tarz bir iğrençliğe cüret etmek, aklından dahi geçirenler kahrolsun!
Beddua ederken bile içim soğumuyor!
Ne hakkınız var bu hadsizliğe?
İnsan demek pek yakışmıyor tacizi yavrulara reva görenlere. Tecavüzü normal karşılayanlara bakıp normal bir hayat sürmek, gülmeye devam etmek hangi vicdana sığar?
Yolda selam verdiğimiz, aynı işyerinde çalıştığımız, alışveriş yaptığımız, çocuklarımızı emanet ettiğimiz, hatta aynı evde yaşadığımız insanları tanıyamamak çok acı veriyor. Kalbim yerine sığmıyor neden diye düşünürken.
YAPMAYIN!
Yaptıysanız, yaparsanız beter olun! Ölmeyin daha beter olun! Her gün her an ölmek isteyecek kadar beter olun!
Çocuk istismarı nasıl engellenir konusunda çözüm önerileri için Prof. Dr. Uğur Batı’nın yazısını okuyabilirsiniz.
