Merhaba Sevgili Anneler
Dilerim şuana kadar yazdıklarım size faydalı olmuştur. En büyük isteğim ise , yanlış ya da eksik yaptığınız birşeyi benim deneyimlerimden faydalanarak düzeltip çocuklarınıza fayda sağlamanız.
Çocuklarınız için bir şey yapabilirsem ne mutlu bana. Sizlerin hayatına dokunabilirsem çok mutlu olurum çoookk…
Hadi devam edelim.
Oğlum 5 yaşını bitirdi, okula başlaması gereken döneme son 1 yılımız kaldı. Bu yıl okul – Metin bey ve ben üçgeni ile devam etti. İlerliyoruz, yol katediyoruz. Şuan inanın hatırlamıyorum sonuçları ama testler yapılıyor ve o “1 yaş 9 aylık, 2 yaş 8 aylık” olan sonuçlar değişiyordu.
Zaten görünüşte de fark vardı, biraz daha sakin, biraz daha laftan anlar hale geldi oğlum artık.
Eşim bu yıl (kasımdan mayıs sonuna kadar her gün !!! 🙁 🙁 ) işyerinde denetim olduğu için hep geç geldi ve çok geç geldi (en erken 23:00 da gelirdi). Bende bunu elimden geldiğince fırsata çevirdim. Nasıl mı?
Hava güzel olursa okuldan alır oğlumu parka götürür yanımıza abur cubur bişeyler alır vakit geçirirdim. Kış olunca da ya annemlere gittim ya da ablamlara. Bazen orada akşam yemeği yedik, bazen yemek saatinden önce çıktık biz oğlumla baş başa yemek yemeğe gittik.
Ama evde oturmadık. Hep biryerlerdeydik!
Her gününün farklı olması için elimden ne gelirse yapmaya çalıştım.
Sabahtan akşama kadar okulda ve arkadaşlarıyla olurdu, okul zaten durumunu bildiği için özen gösterirdi, akşamları da bu şekilde vakit geçirir sonrada babasının işyerine uğrardık. Orada da değişik vakit geçirir, babasını görürdü ve akşam 22:00 dan sonra eve gelirdik. Babası geç geldiği için çok üzülürdü, bende o küçücük dünyasında başka şeyler düşünmesin diye akşamları saat 20:00 dan sonra eşimin işyerine götürürdüm ve yarım saat filan bırakırdım orada. Çünkü, “neden benim babam geç geliyor, anne babam gelmeyecek mi, benim babam da kuzenimin babası gibi erken gelsin” vb. bir sürü laflar ederdi. Galiba babasının bizi terketmesinden korkardı. Bende, bu korkularının önüne geçmek için haftada en az 2-3 kez götürdüm eşimin işyerine. Eşimle bu konuda tartışmak pahasına…
Gece 22:00 dan sonra eve girdiğim o kadar çok oldu ki… Korkardım bazen, kolay değil kadın başıma Ümraniye gibi bir yerde yanımda küçücük bir çocukla sokaklardayım. Korktuğum zamanlar çok oldu ama mecburdum.
Araba kullanmak ve kapımın önünde arabamın olması çok önemliydi. Bu sayede çocuğu eve hapsetmedim ve sürekli gezdirdim. Artık alışveriş merkezine ve marketlere gidebiliyordum. Yine sıkıntı çıkarıyordu ama katlanıyordum o kadarına, eskisi gibi değildi.
Konuşa konuşa sürekli aynı şeyleri tekrar ede ede eğitmeye, anlatmaya çalıştım.
Bu seneki en büyük sıkıntım “Metin bey’e gitmek istememesi oldu.” Şaşırmayın! Bu çocuklara istediğiniz her şeyi YAPTIRAMIYORSUNUZ! sizde biliyorsunuz ve benim oğlum içinde geçerli aynı şeyler, otizmli değil ama çok belirtisi var çooookkk …
Onun için faydalı olan şey ne olursa olsun, eğlenceli bile olsa reddediyor, istemiyor, direnç, inat ve yaptıramıyorsunuz. Metin bey hep derdi; “çok dirençli bir karakter” diye, mahvetti beni.
Bir gün bir bakmışsınız ennnn sevdiği şeyi yemiyor, bir gün mutlu olduğu şeyi yapmayı istemiyor.
Mesela geçen sene okul çıkışında tuttururdu babamı alalım babamı alalım diye, artık eve gidene kadar o arabanın koltuklarına tekme atmaktan yorulur, bağırmaktan sesi kısılırdı ve ben öyle öyle trafikte eve gelirdim.
Ertesi gün eşim çıkışta gelirdi bu sefer “babam gitsin, gelmesin, istemiyorum onu diye” kıyameti koparırdı. Oğlum ne istiyorsun diye çığlık çığlığa bağırdım defalarca, dayanılır gibi değil.
Okul 16:00 da bitiyor normalde, çalışan anneler için 19:00 a kadar nöbetçi öğretmen kalıyor.
Giderim 16:00 da 18:30 a kadar bahçeden alamam, 2.5 saat boşu boşuna orada kalırım, ertesi gün 18:45 te giderim almaya niye geç geldin diye yerlere atar kendini, ağlar, çıkar yine bahçeye 19:30 a kadar bağır, çağır, bahçeden alamam. Okulu kitlerler, ışıklar kapanır biz hala bahçedeyiz.
Davranış bozukluğu işte bunlar, normal değil. Ve bunlar 2 – 2.5 sene filan böyle gitti.
Düşünün 2 yıl HER GÜN bunları çektim. Millet çocuğuna hadi kızım gidiyoruz diyor çocuk 3 dakika sonra arabada. Ben 2.5 saat parkta oynadıktan sonra bile alamıyorum bahçeden, direksiyonun başına oturup “bak gidiyorum” deyip hatta biraz ileri gittikten sonra ancak arabaya bindiriyordum ve bu her gün böyleydi. Çıldırmamak elde değil.
İşte şimdi de tutturdu “Ben Metin amcaya gitmeyeceğim” demeye başladı. Baktım olmuyor, öğretmenine önceden söylerdim “bugün Metin bey’e gideceğiz” diye, “yemeğini yedirin, ellerini yıkasın, tuvalete girsin, hazırlayın ben geldiğimde indirirsiniz arabaya” dedim ve ancak böyle bindirirdim arabaya. Öğretmeni onu bindirmese ya binadan çıkmıyordu ya da bahçede oyun oynamaya başlıyor arabaya binmiyordu.
20 dakikada deli gibi araba kullanarak zar zor yetişirdim randevu saatine. (Şuanki araba kullanmamı bu günlere borçluyum.)
Bu sefer giderim Metin beyin ofisine arabadan inmez! Yalvar yakar, bağır çağır indiririm arabadan, bu defa bahçe kapısında kalır! Sonra sekreteri ararım gelmiyor diye, sağolsun gelir alır içeri. İlerleyen günlerde sekreter de baş edemedi Metin bey çıkardı bahçe kapısına kadar hadi gel diye o ikna ederdi de girerdi içeri.
Yani hadi gel oğlum gidiyoruz deyince tamam anne geliyorum diye 1 kere gelmedi.
Hep uyumsuzluk, hep davranış bozukluğu, hep bir sinir harbi ve ben sürekli çıldırmak üzereyim durumundayım. Ve bu her seferinde olunca artık. Mayısa kadar devam ettim ve mayısta bıraktım Metin bey e götürmeyi.
Bir çocuğun 1 şeyi zor olur 2 şeyi zor 5 şeyi zor olur benim oğlumun HERŞEYİ zordu HERŞEYİ !!!
2015 mayıs itibariyle artık gelişim olarak baya yol katetmiştik, okul da ben de Metin bey de elinden geleni yapmıştı, içim rahattı, yazın da okula devam ediyordu zaten (sıcakta evde durmasın okulda arkadaşları ile oynasın diye yaz – kış gönderdim hep okula 3 yıl boyunca ) eylül de okula başlarsa başlar başlamazsa 1 yıl sonra yazılır artık ne yapayım dedim .
NOT : Farkındalığım “0”, şuanki bilincim kesinlikle yok! bana göre bitti, yapılacak bir şey kalmadı.
Bakın başıma daha neler neler gelecek.
Yaz geldi, Metin bey e defalarca sordum “okula başlasın mı, başlamaya hazır mı” diye, uygun dedi. Yani yine sorunlar çıkacak karşımıza ama başlamasında bir sakınca yok dedi.
Okulda rehberlik birimine sordum, pedagog a, sınıf öğretmenine ve çokkk sevdiğim Hatice hocama sordum. Hepsi artık okula başlayabilir dedi. Hatta rehberlik birimi bütün çocuklara yeterlilik testi uyguladı ve benim oğlumda o testten geçti!!!
Mutluydum! E elimden geleni yaptım, olsun o kadar değil mi? O kadar uğraştık çırpındık.
Zafer benim! Çok yoğun bir eğitimin sonunda hedefe ulaştım, “1. sınıfa başlatabileceğim ” yyyyyuuuuppppiiiiiiiiiiiiii
Önce “nasıl hevesim kursağımda kalacak” onu anlatacağım.
Sevgiyle kalın
Şifremiz :
- Rutinin dışına çıkmak
- Mümkün olduğunca dışarı çıkmak
- Sosyal hayatın içine dahil etmek (çekmeyin çocuklarınızı sosyal hayattan, utanmayın farklılıklarından ve korkmayın onlarla baş edememekten ) Mecbursunuz, o sizin çocuğunuz!
- Hergününüz farklı geçsin
- Spor bu çocuklar için en büyük terapi
